Brendan Mohler
To, co na początku uważane było jedynie za wełniany i niewygodny symbol statusu, stopniowo przerodziło się w jedno z najbardziej kultowych i rozpoznawalnych trofeów w sporcie. Wbrew temu co się wydaje, zielonej marynarki nie przyznawano aż do roku 1949 – kiedy to Sam Snead odniósł pierwsze ze swych trzech zwycięstw na polu Augusta National. Pierwszy turniej Masters rozegrano tam w 1934.
W 1937 ( w czwartym roku istnienia turnieju Masters – lub, jak go nazywano do roku 1939, „The Augusta National Invitational” ), członkowie klubu nosili zielone marynarki, by wyróżnić się z tłumu. Podobno uważali oni, że to pomoże fanom łatwo ich zidentyfikować jako”wiarygodne źródła informacji”, a kelnerom ułatwi dostarczenie rachunku za obiad pod właściwy adres (według Augusta.com).
Gdy Snead wygrał turniej Masters w 1949, klub Augusta National wstecznie nagrodził zielonymi marynarkami poprzednich triumfatorów, w tym kilku legendarnych golfistów jak Byron Nelson, Jimmy Demaret (obaj zanotowali po 2 zwycięstwa) Ralph Guldahl, Craig Wood, Henry Picard i Gene Sarazen. Marynarka, którą nagrodzono Hortona Smitha, zwycięzcę inauguracyjnego turnieju Augusta National Invitational w 1934, została sprzedana w 2013 za 682,229 dolarów na aukcji o stosownej nazwie Green Jacket Auction. Suma ta uważana jest za najwyższą, jaką kiedykolwiek zapłacono za pamiątkę golfową.
Pierwsze zielone marynarki produkowane były przez firmę Brook Brothers, w której sklepie Cliff Roberts, współzałożyciel Augusta National, często robił zakupy. W 1941 John Alfieri, krawiec z Augusty szył te marynarki, a w 1949 dom towarowy z Augusty, którego właścicielem był Henry Cullom, przejął zadanie ich szycia i dopasowywania. Od 1967 marynarki były robione przez kilkanaście różnych firm, z których najbardziej znana to Hamilton Tailoring Company z Cincinatti. Nick Faldo, zwycięzca Masters w 1989, 1990 i 1996 dostał marynarkę wyprodukowaną przez firmę Nordstrom. Mimo faktu, że wiele firm szyło zielone marynarki na potrzeby turnieju – to materiał na nie zawsze produkowany był w mieście Dublin (centralna Georgia), niecałe 150 km od Augusty. A dokładny kolor? Pantone 342 (RAL 6016).
Wielokrotni zwycięzcy Masters otrzymują tylko jedną marynarkę, a przedstawiciele Augusta National dokonują szacunkowych pomiarów graczy walczących o zwycięstwo podczas ostatniej rundy, w niedzielne popołudnie. Mówi się, że po swym pierwszym z sześciu zwycięstw w Auguście w 1963, Jack Nicklaus dostał zieloną marynarkę, która była na niego o wiele za duża. Nicklaus mówił później, że ta marynarka „bardziej przypomina płaszcz”.
Zielona marynarka, którą mistrzowie noszą podczas ceremonii w niedzielę wieczorem, jest tymczasowa; zwycięzcy szybko dostają wykonany na miarę egzemplarz, który mają prawo zachować przez rok. Potem byli mistrzowie mogą ją nosić wyłącznie na terenie klubu. Było kilka przypadków, gdy byli triumfatorzy nie przestrzegali tej zasady, o czym świetnie wie zwykle super zdyscyplinowany Gary Player. Po zwycięstwie w 1961 zabrał swą marynarke do domu w Południowej Afryce. Gdy wrócił na turniej w 1962, zapomniał jej ze sobą przywieźć. Po wyjeździe Playera do domu rzecz wyszła na jaw i Clifford Roberts zadzwonił do Playera z prośbą o zwrot marynarki. Gary odparł żartując, „no cóż, możesz sobie po nią przyjechać”. Roberts wykazał się poczuciem humoru, ale błagał, by Player nigdy nie zakładał jej publicznie.
Zielona marynarka z pewnością należy do najbardziej pożądanych, intrygujących i wytwornych nagród sportowych i , być może, jest trofeum najbardziej ekskluzywnym i najlepiej chronionym. Tak przynajmniej było do czasu, gdy Phil Mickelson zajechał do jednej z cukierni sieci Krispy Kreme Drive Thru mając na sobie marynarkę przyznaną za zwycięstwo w Masters 2010. Coś nam mówi, że panu Robertsowi by się to nie podobało.
Z angielskiego przetłumaczył Piotr Asperski
